بهار حیرت ست اینجا نه گل نی جام می خیزد

ز هستی تا عدم یک دیدهٔ بادام می خیزد

خروش فتنه زان چشم جنون آشام می خیزد

که جوش الامان از جان خاص و عام می خیزد

دلیل شوق نیرنگ تماشای که شد یارب

که آب از آینه چون اشک بی آرام می خیزد

چه امکان ست صید خاکساران فنا کردن

به راه انتظار ما غبار از دام می خیزد

به طوف مدعا چون ناله عریان شو که عاشق را

فسردنها ز طوف جامهٔ احرام می خیزد

هوای پختگی داری کلاه فقر سامان کن

که از تاج سرافرازان خیال خام می خیزد

ز نادانی حباب باده می نامند بیدردان

به دیدار تو چشم حیرتی کز جام می خیزد

نفس در دل شکستم شعله زد دود دماغ من

هوا در خانه می دزدم غبار از بام می خیزد

رمیدن برنمی تابد هوای عالم الفت

چو جوش سبزه گرد این بیابان رام می خیزد

درین مزرع که دارد ریشه از ساز گرفتاری

اگر یک دانه افتد بر زمین صد دام می خیزد

دماغ جاده پیمایی ندارد رهرو شوقت

شرر اول قدم از خود به جای گام می خیزد

ر بس در آرزوی می سرا پا حسرتم بیدل

نفس تا بر لبم آید صدای جام می خیزد